☆ โลกนี้คือละคร
———☆———
☆ เริ่มแต่ครรภ์ มารดา ครา “อุแว้”
ล้วนเกิดแก่ เจ็บตาย มลายสิ้น
ทุกธาตุน้ำ ไฟลม ล้วนจมดิน
ล้วนดับสิ้น สังขาร…วิญญาณลอย
☆ บทละคร ฟ้อนกาย มีหลายโรง
มีจรรโลง โยงยับ มีดับม่อย
มีดาวทุกข์ สุกสกาว มีดาวลอย
มีดาวน้อย ดาวเหนือ…แสงเรื่อเรือง
☆ โรงละคร การเมือง เรื่อง “อาจม”
มีสีส้ม อมแสง มีแดง-เหลือง
ประชาชน คนกัน เป็นฟันเฟือง
ชมละคร การเมือง….ทุกเรื่องมา
☆ อนุรักษ์ สลักตรา เป็นจารีต
หน้าตาซีด โหนเจ้า กลัว “ก้าวหน้า”
ทุนผูกขาด หวาดหวั่น ลดชั้นมา
นอนผวา คณานับ…คือ “ทัพไทย”
☆ ศักดินา – อภิสิทธิ์ ถือฤทธิ์เดช
ล้วนพาเหรด ชุมนุม “สามขุม” ใส่
ร่วมออกหมัด ซัดยาว พรรคก้าวไกล
การเมืองไทย ไหลมา…เป็น “สามานย์”
☆ “ตระบัดสัตย์ ตัดคอ ทรยศ”
ยืนพูดปด มุสา ตรงหน้าม่าน
พูดหลอกลวง ปวงประชา บทสามานย์
รับประทาน เสมหะ …คลุก “อาจม”
☆ นักแสดง แย่งกัน แบ่งปันเค้ก
นับตัวเลข เค้กกู ก่อนสู่สม
บทละคร ย้อนคำ จึง “ต่ำตม”
รอผู้ชม แบบเราๆ…ร่วมเผาโรง
☆ ยึดรางวัล “ออสการ์ – ตุ๊กตาทอง”
เอามากอง เผาไหม้ ให้ตายโหง
วางไม้จันทน์ ฝันลา ตอกฝาโลง
แล้วเผาโรง รื้อถอน…ละครไทย
เฒ่า เจ็ดกร
