นักสู้…กรมป่าไม้

ท่านปลัดกระทรวงทรัพย์ฯ “จตุพร บุรุษพัฒน์” ยกหูหา…ถามสั้น ๆ ตอบสั้น ๆ ท่านเข้าใจทั้งหมด ให้ผมเดินหน้าต่อไป ตามแนวที่ถูกต้อง

ท่านไม่ได้ร้องขออะไรจากเรา…แต่ยืนยันสั้น ๆ “จะเร่งตรวจสอบทันที”

จตุพร บุรุษพัฒน์

ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องตอกย้ำอีก…เพียงแต่ให้พวกเรารับรู้กันไว้สมบัติชาติทุกชิ้น คือ…

สมบัติของแผ่นดิน ที่เราจะต้องช่วยกันดูแลรักษา

อย่าไปยอมให้ใครเข้ามาหยิบฉวย ไปแปรรูปเป็นสินค้า หากินกับทรัพย์สินแผ่นดิน เพื่อผลประโยชน์พวกพ้อง ที่คุ้นเคยกับการ…โกงชาติ โกงประชาชน

กรมป่าไม้…ในอดีตข้าราชการทุกคน มีศักดิ์ศรี มีอุดมการณ์ ไม่เคยก้มหัวให้กับใคร ที่เข้าไปปล้นสมบัติของชาติ

จำได้…ปี พ.ศ. 2525-2526 ข้าราชการระดับหัวหน้า ถูกเด้งไปอยู่ “เกาะตะรุเตา” ที่มีแต่ท้องทะเลเวิ้งว้างกลางกระแสคลื่นลม

เพียงแค่เหยียบย่างขึ้นเกาะ ลูกน้องที่นั้น รายงานว่า…พรุ่งนี้นายต้องไป “เกาะหลีเป๊ะ” รายงานตัวกับ “เจ้าพ่อ” ที่นั่นก่อน ไม่เช่นนั้น อยู่ยาก

หัวหน้าคนนั้นตอบไปว่า  “เออ…รู้แล้วกูไม่ไป มันไม่ใช่พ่อกู”

แล้วยังสั่งให้ลูกน้องไปบอกเจ้าพ่อคนนั้น… “พรุ่งนี้ให้มันมาพบกู”

หลังจากนั้น…ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด ที่น่ายกย่องความเป็นข้าราชในแผ่นดิน ข่าวก็เริ่มกระจายมาถึงสื่อ

สื่ออย่างเรา…ยืนข้างข้าราชการนักสู้ ก็ได้นำเรื่องเสนอข่าวเพื่อปกป้องคนดีไว้

นักข่าวนักเขียนรุ่นผม ก็พร้อมใจกันเดินทางไปยังเกะตะรุเตา…และนำเรื่องราวทั้งหมดมาตีแผ่ อิทธิพลของเจ้าพ่อเกาะหลีเป๊ะ ซึ่งมีตำแหน่งเป็น “กำนัน” ที่ “รองผู้ว่าฯ” ท่านหนึ่ง อุ้มชูดูแลอยู่

สรุปสั้นไว้…ให้พอรู้กันไว้ว่า ข้าราชการป่าไม้ ที่ไม่ก้มหัวให้กับอิทธิพลใดๆ สื่อก็ได้พร้อมใจกันปกป้องคนดีอย่างพร้อมเพรียง

ผม…กับข้าราชการท่านนั้นถูกผู้มีอิทธิพล “สั่งฆ่า” เราสองคนก็รอดตายกันมา เพราะหลังจากนั้นไม่นาน มือปืนถล่มใส่ผู้มีอิทธิพล กำนันคนดังจนเสียชีวิต

เกาะตะรุเตา…จึงกลายเป็นสมบัติล้ำค่าในธุรกิจท่องเที่ยว มีรายได้สูงกว่ารายจ่ายนับร้อยเท่า

หัวหน้าท่านนั้น…เติบโตในตำแหน่งหน้าที่สูงสุด “อธิบดีกรมป่าไม้” ชื่อที่พวกเราเคยเรียกติดปาก

“ไอ้แหลม” วิชัย แหลมวิไล

นักสู้ในยุคนี้ ในหลายกรมฯ….เก่งอยู่เรื่องเดียว รวมกันตั้ง “ห้างหุ้นส่วน…ร่วมกันโกง” งบประมาณแผ่นดินทุกช่องทาง ที่มองหาและมองเห็น.

ชัยอารีย์