เมื่อ<เกิด>มา
ร้องอุแว้
ก็<แก่>แล้ว
ป่วยนอนแซ่ว
<เจ็บ>ไข้
ไปหาหมอ
ถึงคราว<ตาย>
ก็ตาย
ไม่ต้องรอ
<พลัดพราก>ต่อ
คนของรัก
จากกันไกล
คนเรานี้
มี<กรรม>เก่า
เป็นเผ่าพันธุ์
อัน<สวรรค์>
หรือ<นรก>
ตกลงได้
ถ้าทำดี
มีสวรรค์
อันอำไพ
ทำชั่วไซร้
ไปนรก
หมกอเวจี
<พระพุทธองค์>
ทรงสอนไว้
<ไม่ประมาท>
คนฉลาด
ปฏิบัติธรรม
ตามวิถี
<สติ>หนอ
<ปัญญา>หนอ
มาพอดี
แม้ภัยมี
จักมลาย
หายเพราะ<บุญ>
สาธุชน
คนทั้งหลาย
โปรดได้คิด
มีชีวิต
ใกล้ชิดธรรม
นำเกื้อหนุน
รักษา<กาย>
<วาจา><ใจ>
ไว้เป็นเป็นทุน
จะเห็นคุณ
เมื่อป่วยไข้
ใกล้ตายเอย
พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท
13 ก.พ. 2568 : 14.13 น.
