ตั้งแต่เริ่มรับราชการ ยศ ร.ต.ต. ตำแหน่ง รอง สวส. ใน บช.น. ผมก็รู้จักกับเฮียปอและเฮียร่วมเป็นอย่างดี

ทั้งเฮียปอและเฮียร่วม ต่างก็เป็นมูลนิธิที่ตั้งขึ้นมา คือมูลนิธิปอเต็กตึ๊ง กับมูลนิธิร่วมกตัญญู วัตถุประสงค์หลัก เพื่อช่วยเหลืองานสาธารณะ ถ้าเป็นงานราชการ ผมว่าเฮียปอกับเฮียร่วม ช่วยงานกับตำรวจมากที่สุด เช่นพิมพ์มือคนตาย เก็บศพ นำศพส่งสถาบันนิติเวช เพื่อชันสูตร เฮียปอกับเฮียร่วม จึงมีคุณูปการกับตำรวจมาก

และคำว่า เฮียปอ เฮียร่วม เป็นการพูดอย่างให้เกียรติ

ผมเป็น รอง สวส. อยู่หลาย สน. เข่น สน.ยานนาวา บางนา ดุสิต ดินแดง และพญาไท

วันหนึ่งที่ สน.พญาไท ผมเข้าเวรสอบสวน หกโมงเย็นถึงเที่ยงคืน รถตู้ของร่วมกตัญญู มาจอดที่ สน. ตอนหัวค่ำ ไอ้ลิงเป็นคนขับ ไอ้ลิงคือฉายานาม เป็นคนตัวเล็ก คล่องแคล่วว่องไว ไอ้เป๋มากับไอ้ลิง เพราะเป็นคู่หูกัน คงไม่ต้องบอกนะว่า ทำไมเรียกไอ้เป๋ ไอ้เป๋เป็นคนตัวอ้วนใหญ่ เป็นกำลังสำคัญในการทำงานเคลื่อนย้ายคนเจ็บ คนป่วย และคนตาย

ไอ้ลิงกับไอ้เป๋ เปิดห้องเข้ามาสวัสดีทักทายผม บอกว่า <ผู้กองมีอะไร เรียกใช้ได้ตลอดเวลานะครับ> ผมรับไหว้ พูดขอบใจกลับไป

ออกเวรเที่ยงคืน คืนนั้นโชคดี จัดการเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเข้าเวรได้หมดทุกเรื่อง ไม่มีงานค้าง เห็นไอ้ลิงกับไอ้เป๋ ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะสิบตำรวจเวร จึงเอ่ยปากชวน <ไปกินข้าวต้มที่แอมบาสเดอร์กันมั้ย ?> ไอ้ลิงกับไอ้เป๋ รีบตอบรับทันที พูดเกือบพร้อมกัน <ไปครับผู้กอง>

ผมบอกว่า <ไปกันเดี๋ยวนี้เลย เจอกันที่แอมบาสเดอร์นะ>

โรงแรมแอมบาสเดอร์ อยู่ถนนสุขุมวิท ออกจากพญาไทไปนิดเดียว ผมมากินข้าวต้มปูดองที่นี่บ่อย เพราะอร่อย และรู้จักกับโก๋ คนดูแล

ผมไปถึงก่อน เจอโก๋ ทักทายกันเสร็จ ผมเลือกที่นั่งและสั่งข้าวต้ม ปูดอง กับกับข้าวอีกหลายอย่าง พอไอ้ลิงกับไอ้เป๋มาถึง ก็ตะลึงในอาหารกับข้าวที่เห็น

ผมบอกว่า <เหนื่อยมามากแล้ว อยากให้กินของดี ๆ บ้าง> ไอ้ลิงกับไอ้เป๋ ยกมือไหว้ผม นั่งเก้าอี้ และเริ่มกินกันด้วยความเอร็ดอร่อย สักครู่หนึ่ง โก๋เดินมากระซิบผมว่า <ผู้กองบอกให้เขาไปเปลี่ยนเสื้อได้ไหมครับ ? แขกที่กินอาหารอยู่ตกใจ>

ผมมองหน้าโก๋ อยากจะพูดว่า <ขวัญอ่อนกันเหลือเกินนะ ไม่ได้ตกใจหรอก แสดงออกมาว่ารังเกียจมากกว่า>

แต่ผมไม่ได้พูด เพียงรู้สึกผิดหวังเท่านั้นที่เหล่าผู้ดีตีนแดง ทุกเพศทุกวัยตรงนั้น ทำตัวว่ารังเกียจคนที่ทำประโยชน์เพื่อสาธารณะ

ผมให้ไอ้ลิงกับไอ้เป๋ ถอดเสื้อเครื่องแบบออก เหลือเสื้อคอกลม ซึ่งก็ยังมีต้วอักษรชื่อมูลนิธิอยู่ดี แต่ก็สามารถที่จะทำให้เหตุการณ์คลี่คลายไปได้ โก๋พูดขอบคุณผม

ผมบอกให้ไอ้เป๋กับไอ้ลิง กินให้เต็มที่ ส่วนผมกินไม่ลงแล้ว วางตะเกียบ วางช้อน สั่งเบียร์มาดื่ม

<ค่าของคน มันวัดกันที่อะไร ?>

ใครก็ได้ ช่วยตอบที

เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ด้วยความระลึกถึงพนักงานมูลนิธิปอเต็กตึ๊งและร่วมกตัญญู ที่เคยร่วมงานกันมา

สำหรับลูกน้องตำรวจนั้น ผมเลี้ยงประจำอยู่แล้ว บางครั้ง ดูแลถึงครอบครัว เหมารถบัสไปเที่ยวกันก็มี พวกมือชงคงจำกันได้

ผมไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ของทุกอย่าง มันอยู่ที่ใจ

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท