เราทุกคน บนโลกนี้ มี<แม่><พ่อ>

เป็นผู้ก่อ กำเนิดกาย ทั้งชายหญิง

จากตัวน้อย ค่อยเติบใหญ่ ชื่นใจจริง

<ลูก>คือสิ่ง ที่สวรรค์ ประทานมา

ปากเล็กเล็ก เคยร้องจ้า เวลาหิว

<แม่>รีบลิ่ว ล้วงนม <ลูก>ยิ้มร่า

<ลูก>ดูดจ๊วบ <แม่>สุขใจ ใน<ลูก>ยา

ป้อนข้าวปลา อาหารน้ำ เพียรทำไป

คำคำแรก จากปาก<ลูก> ผูกมัดจิต

เจ้ามิ่งมิตร พูดว่า<แม่> สุขแค่ไหน

เท้าน้อยน้อย <แม่>เคยลูบ จูบจากใจ

คืบคลานไป บนตัว<แม่> และขี้รด

<แม่>รัก<ลูก> ไม่เคยชัง รังเกียจเลย

แต่<ลูก>เอ๋ย ใยเจ้าทำ <แม่>กำสรด

ปากเจ้าเถียง ทำให้ ใจรันทด

เท้าเจ้ากด กระแทกพื้น ขมขื่นใจ

ปากกับเท้า ประสานกัน ห้ำหั่น<แม่>

เจ้าไม่แล ย้อนหลัง บ้างไฉน

ปากและเท้า ของเจ้า ยามเยาว์วัย

<แม่>สอนให้ ทำสิ่งดี ที่มีคุณ

เมื่อ<วันแม่> เวียนมา คราครั้งนี้

<ลูก>คนดี จงมีใจ ได้เกื้อหนุน

กราบเท้า<แม่> ผู้เมตตา และการุณ

เพื่อเป็นบุญ กตัญญุตา บุพการี

ในโลกนี้ มีแต่ <แม่>เท่านั้น

ที่ผูกพัน <ลูก>ไว้ ไม่หน่ายหนี

ให้ความรัก ให้อภัย ให้ทำดี

คำ<แม่>นี้ จึงมีค่า กว่าคำใด

โปรดตั้งจิต อธิษฐาน ให้ท่าน<แม่>

โปรดทำแต่ ความดี ที่สดใส

โปรดรัก<แม่> บูชา<แม่> แม้อยู่ไกล

โปรดให้ใจ อยู่ใกล้<แม่> แต่ผู้เดียว

<รักแม่ครับ>

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท