เมื่อ<เกิด>มา ร้องอุแว้ ก็<แก่>แล้ว
ป่วยนอนแซ่ว <เจ็บ>ไข้ ไปหาหมอ
ถึงคราว<ตาย> ต้องตาย ไม่ต้องรอ
<พลัดพราก>ต่อ คนของรัก จากกันไกล
คนเรานี้ มี<กรรม>เก่า เป็นเผ่าพันธุ์
อัน<สวรรค์> หรือ<นรก> ตกลงได้
ถ้า<ทำดี> ขึ้นสวรรค์ ในทันใด
<ทำชั่ว>ไซร้ ตกนรก หมกไหม้เลย
<เกิด><แก่><เจ็บ> <ตาย><พลัดพราก> จากทุกสิ่ง
ธรรมแท้จริง ธรรมชาติ อาจเฉลย
<เกิด>เป็นคน คงเป็นบุญ ค้ำคูณเคย
อย่าเพิกเฉย ละเลยทำ คุณความดี
<แก่>คุณค่า คือราคา ของชีวิต
อบรมจิต คิด พูด ทำ ตามหน้าที่
<เจ็บ>ป่วยไข้ ให้รู้ทัน มันเช่นนี้
ทุกชีวี ต้องพบพาน มันมาเอง
<ตาย>กันหมด แม้มียา อายุวัฒนะ
มิอาจจะ ฝืนสังขาร กรรมมาเร่ง
<พลัดพราก>เพียง ผู้เดียว เปลี่ยววังเวง
แม้จะเก่ง ก็ไม่กล้า เกินกว่ากรรม
<อภิณห ปัจจเวกขณ์> เสกมนต์ขลัง
ชี้ทางยัง ชีวิตอยู่ คู่จิตล้ำ
<เกิด><แก่><เจ็บ> <ตาย><พลัดพราก> ฝากหลักธรรม
จงน้อมนำ พิจารณา พาสุขเอย
ภาพจาก : ธรรมะแฮปปี้เนส
พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท
