<ไฟตะเกียงไม้ไผ่>

พฤศจิกายน 2547 ผมไปดำรงตำแหน่งเป็น ผกก.สภ.เดชอุดม จว.อุบราชธานี

มีเจ้าหน้าที่จาก <สสส.> และเจ้าหน้าที่ตำรวจ จากส่วนกลางของ ภ.3 ออกตระเวนเก็บข้อมูลเรื่องเกี่ยวกับการป้องกันอุบัติเหตุจราจรทางบก และการดำเนินการต่าง ๆ

ผมได้พูดอธิบายในสิ่งที่ผมทำมา เช่น ถนนโลกพระจันทร์ ไม่ขายเหล้า ป้ายพระเจ้า พร้อมภาพและเอกสาร แล้วยังเพิ่มเติม อีกบางประเด็น

<ถนนทางไกลหลายช่วง มืดมาก ไม่มีไฟฟ้าสาธารณะ ผมขอให้ อบต. ตัดต้นไผ่เป็นท่อนขนาดความยาว ประมาณหนึ่งเมตรครึ่ง ฝังลงไปในพื้นดินครึ่งเมตร โผล่ขึ้นมาหนึ่งเมตร ให้มีส่วนเกินขึ้นมาเหนือข้อปล้องปลายที่ตัดเล็กน้อย

เอาน้ำมันก๊าด ใส่ขวดเครื่องดื่มบำรุงกำลังเจาะฝา ใช้เศษผ้าทำเป็นไส้ตะเกียง แล้วจุดไฟติดไฟได้นานประมาณ 3 ชั่วโมง ทั้งคืนเติมน้ำมันแค่ 3 ครั้ง ปักตะเกียงไม้ไผ่ตามทางโค้งถนนที่มืด และทางตรงบางช่วง แบบสลับฟันปลา ทั้งสองฟากฝั่งถนน

ทำในช่วงเทศกาลหรือทำบ่อย ๆ ตลอดไปจนกว่าข้างถนน ข้างทางจะมีไฟฟ้าสาธารณะก็ได้ คนขับรถเวลากลางคืน
พอเห็นแสงไฟ เขาจะรู้สึกอบอุ่นใจ ไม่เปลี่ยวเหงาได้บุญได้กุศลที่ให้แสงสว่างนำทางคนครับ>

เจ้าหน้าที่จาก สสส. ให้ความสนใจมาก จดและเก็บรายละเอียดทั้งหมดทุกเรื่อง

เมื่อแยกย้ายกลับไปแล้ว วันต่อมา นายตำรวจที่มากับคณะเจ้าหน้าที่ สสส. ได้โทรศัพท์มาหาผม

<พี่ครับ ผม พ.ต.ท.ถึงพร ปานทอง ที่ไปกับ สสส. วันเดินทางกลับ ทุกคนพูดถึงแต่เรื่องที่พี่นำเสนอครับ ผมปลื้มใจมากเลยครับที่เขายอมรับตำรวจ>

ผมตอบนายตำรวจรุ่นน้องไปด้วยความอิ่มเอมใจ

<ขอบใจมากนะ พี่ทำเพื่อส่วนรวมตามหน้าที่ตำรวจ มีอะไรจะประสานกับพี่ ยินดีนะ>

สุขใจจริง ๆ ที่ได้ทำตามอุดมคติตำรวจ เพื่อช่วยเหลือประชาชนครับ

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท