<อย่าหาทำ>

ปี พ.ศ. 2524-2526 ผมเป็น รอง สวส.สน.บางนา มีคหบดีหนุ่มใหญ่ของบางนาสองคนคือ “พี่ติ๋ว” กับ “พี่หนู”

พี่ติ๋ว มีโกดังเก็บของให้เช่าหลายแห่ง พี่หนู เป็นเจ้าของร้านอาหารริมทาง ในซอยอุดมสุข พี่ทั้งสองคน เป็นคนน่ารัก ชอบมาคลุกคลีตีโมงกับตำรวจ สน.บางนา แถมเป็นคนมีน้ำใจ เป็นที่พึ่งตำรวจได้ในบางครั้งที่ขัดสน

วันหนึ่ง พี่ติ๋ว โทรศัพท์มาที่ สน.บางนา ขอพูดสายกับผม <ผมโทร.ถามสิบเวรแล้วบอกว่าหมวดเข้าเวรเที่ยงผมมีเรื่องจะให้ช่วยเหลือหน่อยนะครับ>

ผมตอบไปด้วยความยินดี พี่ติ๋ว พูดต่อไปว่า <ที่โกดังเก็บของ มีของหายไปทุกวันผมมีลูกน้องเฝ้าอยู่สามคนผมสงสัยทั้งสามคนเลยครับ>

ผมบอกให้พี่ติ๋วพาตัวมาที่ สน.บางนา เป็นวัยรุ่นวัยหนุ่มคะนอง ผมเริ่มซักถามเบื้องต้นทีละคน ขอตรวจบัตรประจำตัวประชาชน และขอพิมพ์ลายนิ้วมือเพื่อตรวจสอบกับลายนิ้วมือแฝงที่ผมจะนำเจ้าหน้าที่ไปเก็บหลักฐานด้วยตัวเอง ผู้ต้องสงสัยทั้งสามคน ต่างก็ปฏิเสธ ไม่รู้เรื่อง แต่พอพูดเรื่องตรวจลายนิ้วมือแฝงมีบางคนก้มหน้า เหลือบตามองไปหาเพื่อนเริ่มออกอาการกระสับกระส่ายไม่นิ่งเหมือนที่มาตอนแรก

พอดีขณะนั้น เจ้าหน้าที่สายตรวจจับกุมคนเมาสุรามา ใส่กุญแจมือด้านหน้ากลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งไปทั้งห้องสอบสวน สายตรวจบอกว่า <ชาวบ้านแจ้งมาว่า มีคนเมาสุราอาละวาดและทำร้ายแม่ตัวเอง เมาเมื่อไหร่ ก็ทำร้ายแม่เมื่อนั้น เป็นประจำ แม่เขากำลังตามมาครับ>

ผมเป็นคนรักแม่รักพ่อ เกลียดจริง ๆ ไอ้พวกลูกเนรคุณที่ทำร้ายพ่อแม่ พอฟังจบ เลือดผมสูบฉีดแรงไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะมือและเท้า ผมลุกจากเก้าอี้ ไปหาชายขี้เมา ปากก็สอบ <เป็นลูก ทำไมถึงเนรคุณทำร้ายแม่ตัวเองจะตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเป็นคนอีกรู้มั้ย ?> มือก็สวน <มือพูดไม่ได้แต่ทำให้เกิดเสียงได้>

มีคนเปิดประตูห้องเข้ามาน่าจะมาแจ้งความ ปากผมหยุดสอบ มือผมหยุดสวน ผมหันหน้ากลับไปมองผู้ต้องสงสัยทั้งสามคน ที่นั่งตัวลีบเบียดกัน พูดดัง ๆ ว่า <พวก..ว่าไง ?> ทั้งสามคนพูดเกือบพร้อมกันว่า <ผมยอมรับผิดครับ> ผมเสียงดังสำทับไปอีก แบบได้ทีขี่แพะไล่ <ทำไมรับง่ายนักล่ะ ขอสอบก่อนได้มั้ย ?>

แย่งกันตอบ <รับครับ ยอมรับครับ> พร้อมกับยกมือไหว้คาอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเอาลง ผมจึงพูดว่า <ของที่เอาไป อยู่ที่ไหน หรือเอาไปขายที่ไหนพาตำรวจไปเอากลับคืนมาให้ครบนะ> เสียงตอบรัวเลย <ครับ ๆ ได้ครับ>

ผมให้สายตรวจพาผู้ต้องสงสัย ซึ่งหายสงสัยแล้ว ไปเอาของที่ลักไปกลับคืนมา พี่ติ๋วขอบคุณผมยกใหญ่

สอบสวนเรื่องนี้ ไม่ได้ใช้ฝีมือเลย มันเป็นผลพลอยได้จากปากสอบ มือสวน คนเมา ที่ทำร้ายแม่แท้ ๆ

ผมไม่ใช่ตำรวจสายบู๊ ผมรักงานสอบสวน วิธีการ <ปากสอบ มือสวน> กับคนพวกนี้ไม่มีครูบาอาจารย์คนไหนสั่งสอน เพราะมันไม่มีในตำรา มันเกิดขึ้นเองจากจิตสำนึกที่รู้สึกเจ็บแทนพ่อแทนแม่ของคนพวกนั้น

ถ้าเป็นยุคปัจจุบันผมอาจโดนฟ้องร้องจนเละเป็นโจ๊กก็ได้

ผมต้องขออภัยพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ งานสอบสวนทุกท่าน ที่ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นเพราะผมอยากเตือนน้อง ๆ รุ่นหลังว่า การสอบสวน แบบ <ปากสอบ มือสวน> มันไม่ถูกต้อง <อย่าหาทำ>

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท