ชีวิตคนไทยในอดีต

เก็บภาษีจากขี้ข้าบรรดาไพร่

พวกนายใช้สร้างบ้านปานสวรรค์

การศึกษาก็มีวัดจัดสรรกัน

แต่ละวันทำนาไร่เพื่อได้กิน

ยามเจ็บไข้ก็ใช้สมุนไพร

ต้มกินไประทมทุกข์คล้ายยุคหิน

การเดินทางใช่เสรีทั่วแดนดิน

ห้ามย้ายถิ่นถ้วนทั่วทุกตัวตน

ต้องสักเลขข้อมือถือเป็นไพร่

เพื่อจะให้มูลนายขยายผล

รีดภาษีเก็บเข้าหลวงทุกปวงชน

เป็นวังวนกดขี่มีมานาน

การเดินทางต้องใช้เรือเพื่อสัญจร

ขุดไม้ขอนทำเรือพายให้ลูกหลาน

ใช้จับปลาหาของรับประทาน

เป็นตำนานหากินทั่วถิ่นไทย

ทั้งเสื้อผ้าหายากต้องทอมือ

บ้านเรือนหรือมุงจากฟากไม้ไผ่

ถ้าโชคดีมีกระดานบ้านผู้ใด

ดูยิ่งใหญ่ฟูเฟื่องกระเบื้องดิน

ทั้งหม้อไหทำกินด้วยดินเผา

ทั้งกะลาก็เอาได้ทั้งสิ้น

ทั้งจวักกระบวยเคยได้ยิน

ผู้ดีกินชามดีเด่นเบญจรงค์

มาบัดนี้มีประชาธิปไตย

เหล่าคนไทยชีวิตดีที่สูงส่ง

การกดขี่ทั้งหมดได้ลดลง

ชีพดำรงฟ้าสีทองผ่องอำไพ

18 ก.ย. 66

ในหนังสือเอกสารของครอว์ฟอร์ดซึ่งเคยเป็นทูตอังกฤษเข้ามาเจริญสัมพันธไมตรีกับไทย เมื่อ พ.ศ. 2364 กรมศิลปากรจัดพิมพ์ พ.ศ.2515 นายไพโรจน์ เกษแม่นกิจ เป็นผู้แปล หน้า118 ดร.จอห์น ครอว์ฟอร์ดได้เขียนถึงภาษีส่วยนี้ไว้ว่า “เงินส่วยที่เรียกเก็บจากผู้ที่ไม่สามารถประจำการได้นั้น  (ไพร่ต้องทำงานให้หลวงฟรีแบบเข้าเดือนออกเดือน ไม่ได้ค่าแรง ต้องหาข้าวไปกินเองด้วย-อรุณ) แม้จะไม่อำนวยประโยชน์แก่ประเทศกว่ารายได้อื่นใด ก็นับเป็นภาษีที่เป็นภาระอย่างหนักแก่ประชาชน คงไม่มีมนุษย์ที่มีเล่ห์กลที่ไหนอีกแล้วที่สามารถคิดหาวิธีที่ทำลายล้างความขยันขันแข็งของประชาชนลงเสียได้ อันเป็นการขัดต่อความเจริญมากเท่ากับวิธีนี้ ฯลฯ”(ขอขอบคุณภาพชีวิตคนไทยในอดีตจากอินเตอร์เน็ตด้วยครับ)

อรุณ เวชสุวรรณ

นักเขียนรางวัลนราธิปพงศ์ประพันธ์