บางบรรทัดของ “เอื้อน้อย” ยงยุทธ พงศ์เสาวภาคย์ ที่นั่น “ราชดำเนิน”
*จริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ และนักเขียนที่ผมรู้จัก
โลลิต้าไนท์คลับเมื่อปี พ.ศ.2512 เป็นสถานบันเทิงชั้นนำบนถนนราชดำเนิน ผมเป็นนักร้องหน้าใหม่ร้องประจำอยู่บนเวทีแห่งนี้
โลลิต้ามีนักร้องระดับแนวหน้าหลายคนอาทิ สุเทพ วงศ์กำแหง สวลี ผกาพันธ์ รวงทอง ทองลั่นธม รุ่งฤดี แพ่งผ่องใส ลินจง บุนนากรินทร์ สดใส แจ้งกิจ (เป็นนักร้องสากลค่าตัวสองหมื่น) ม.ร.ว. พรพุฒ วรวุฒิ เป็นหัวหน้าวง และเป็นหัวหน้าค่ายมวย วรวุฒิ ซีเลียว เป่าแซ็ก ปรีชาพล บุนนาค กลอง ประสาน สุทัศน์ ณ อยุธยา เบส
ผมร้องทั้งกลางวันและกลางคืน ผู้คนมาเที่ยวเป็นผู้ใหญ่มีชื่อเสียงในวงสังคม แขกที่แวะเวียนมาบ่อยคือพี่นพพร บุณยฤทธิ์ ท่านเป็นหัวหน้าบรรณาธิการหนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโลลิต้า มักจะมากับนักเขียน อาจินต์ ปัญจพรรค์ (ศิลปินแห่งชาติ) ตอนนั้นท่านยังโสด ลางทีก็มีเพื่อนนักเขียนมีชื่อหลายคนมาด้วยกันเช่น รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม) รัตนะ ยาวะประภาษ (หลักไทย) ม.ร.ว.ถนัดศรี สวัสดิวัตน์ และคลื่นลูกใหม่หัวก้าวหน้าสองกุมารคู่หูสังก้ดสยามรัฐติดตามมาด้วยคือ ขรรค์ชัย บุนปาน สุจิตต์ วงษ์เทศ
ผมสนิทกับพี่ ๆ นักเขียนทุกคน เพราะผมเคยอ่านติดตามหนังสือของท่านทุกเรื่องก่อนได้มารู้จักตัวจริงเช่น ชาวกรุง เหมืองแร่ ไฟอาย อักลี่อเมริกัน ชานหมากนอกกระโถน ประดาบก็เลือด และ ไว ตาทิพย์ ก็เคยอยู่สยามรัฐ มีคอลัมน์ประจำเขียนเปิดโปงเรื่องที่ส่อไปในทางทุจริตและภัยสังคม ท่านเป็นนักเขียนที่มีศักดิ์ศรีในวิชาชีพเป็นแบบอย่าง (ถึงแก่กรรม)
นพพร บุณยฤทธิ์ เป็นคนพูดน้อยเวลาพูดนุ่มนวลเสียงเบา
มีแววตาเป็นมิตร ท่านเคยบอกว่าพี่เหงา ต้องอ่านหนังสือและเขียนตลอดเวลา
ท่านขอให้ผมร้องเพลง “กลิ่นราตรี” ทุกครั้ง ท่านแต่งตัวสะอาดสุภาพ ไม่แสดงตัว ไม่เคยกินฟรี ไม่ตีสนิทกับนักธุรกิจนักการเมืองทั้ง ๆ ที่มีโอกาส และไม่ยอมให้ใครมาเลี้ยง
ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เป็นผู้ก่อตั้งสยามรัฐ มีนักเขียนที่มีคุณค่าอีกมากที่กราบไหว้ได้สนิทใจ
สยามรัฐเป็นหนังสือพิมพ์ที่มีอิทธิพลการตรวจสอบเฝ้าระวังพฤติกรรมอันฉ้อฉลของนักการเมืองด้วยอุดมคติว่า
“ข่มคนที่ควรข่ม ยกย่องคนที่ควรยกย่อง” คือ จรรยาบรรณห่งวิชาชีพสื่อมวลชน
ยูเนสโก้ประกาศยกย่องให้ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เป็นบุคคลสำคัญของโลก
ยงยุทธ พงศ์เสาวภาคย์
อดีตเลขาธิการสมาคมสมาพันธ์สื่อศิลปวัฒนธรรมไทย
9 พ.ค. 58
